Natuurwetten genoemd naar de onderzoekers

Wet van Archimedes (287-212 v. Chr.): de opwaartse kracht die een lichaam in een vloeistof ondervindt, is gelijk aan het gewicht van de verplaatste vloeistof.
Wet van Ampère (1775-1836): elektrische stroom wekt een magneetveld op.
Wet van Bernoulli (1700-1782): beschrijft het stromingsgedrag van vloeistoffen of gassen en relateert de drukveranderingen aan hoogte- en snelheidsveranderingen.
Wet van Boyle-Gay-Lussac (1627-1691): de druk van gas is omgekeerd evenredig aan het volume en recht evenredig aan de temperatuur.
Wet van Buys Ballot (1817-1890): met de rug naar de wind, ligt het lagedrukgebied op het noordelijk halfrond links en het hogedrukgebied rechts.
Wet van Coulomb (1736-1806): als twee elektrische ladingen beide positief zijn, of beide negatief, oefenen zij een afstotende kracht op elkaar uit. Zijn zij tegengesteld, dan is de kracht een aantrekking.
Wet van Dalton (1766-1844): de som van alle partiële drukken van de gassen in een mengsel is gelijk aan de totale druk van het gasmengsel.
Wet van Faraday (1791-1867): een veranderend magneetveld wekt een elektrisch veld op.
Wet van Fourier (1768-1830): beschrijft de warmteoverdracht door geleiding.
Wet van Hagen-Poiseuille: geldt voor laminaire stroming door een cilindrische buis. Geeft de relatie tussen volumestroom, drukverschil, viscositeit en diameter.
Wet van Hopkinson (1849-1898): is het magnetisch equivalent van de wet van Ohm.
Wet van Hooke (1635-1703): de uitrekking van een veer is recht evenredig met de kracht welke op de veer wordt uitgeoefend.
Wet van Hubble (1889-1953): melkwegstelsels verwijderen zich van elkaar met een snelheid die evenredig is met hun onderlinge afstand.
Wet van Joule (1818-1889): geeft het verband weer tussen de hoeveelheid warmte die in een weerstand wordt gegenereerd door een elektrische stroom.
Wetten van Kepler (1571-1630): zijn drie natuurkundige wetten op het gebied van de mechanica, die de bewegingen van de planeten beschrijven.
Wetten van Maxwell (1831-1879): zijn de vier natuurkundige wetten van het elektromagnetisme, de theorie van elektrische en magnetische velden en
elektromagnetische straling zoals licht.
Wet van Nernst (1864-1941): geeft de elektrodepotentiaal aan (relatief ten opzichte van de standaard-elektrodepotentiaal) van een elektrodenpaar (of van de halfcellen van een batterij).
Wetten van Newton (1642-1727):
1. Een voorwerp waarop geen krachten werken, beweegt in een rechte lijn met constante snelheid.
2. Een voorwerp met massa m waarop een kracht F werkt, ondergaat een
versnelling a volgens de vergelijking F = m . a
3. Als een voorwerp een kracht F op een ander voorwerp uitoefent, gaat deze kracht gepaard met een even grote, maar tegengestelde kracht -F van het tweede op het eerste voorwerp. Deze wet wordt vaak samengevat als: actie = reactie of beter nog actie = -reactie.
Gravitatiewet van Newton: de zwaartekracht of gravitatie is de aantrekkende kracht die twee massa’s op elkaar uitoefenen.
Wet van Ohm (1787-1854): legt een relatie tussen spanning, weerstand en stroomsterkte.
Wet van Pascal (1623-1662): druk, uitgeoefend op een deel van een
vloeistof, plant zich in alle richtingen met dezelfde grootte voort.
Wet van Raoult (1830-1901): voor een ideaal mengsel is de partiele druk van component i in de gasfase gelijk aan de fractie component i in de
vloeistoffase maal de verzadigde dampspanning.
Wet van Snellius (1580-1626): geeft aan hoe lichtstralen gebroken worden op de overgang van het ene medium naar het andere (bijv. lucht en glas) en geeft daarmee een definitie voor de brekingsindex.